Miasto - Tygodnik Koszaliński

Masz pomysł na nowy produkt i chcesz go przetestować? Skorzystaj z Funduszy Europejskich!

Zapraszamy na bezpłatne spotkanie informacyjne. Dowiesz się, jak złożyć wniosek o dofinansowanie w ramach Działania 1.1 RPOWZ Projekty badawczo-rozwojowe przedsiębiorstw.

Termin: 13.03.2020 r. w godzinach 9:00 – 13:15. 

Adres: Wydział Wdrażania Regionalnego Programu Operacyjnego. Szczecin, ul. Wyszyńskiego 30, sala 308 (III piętro).

Kilka dni temu miałam przyjemność wypić kawę z niezwykle ciekawą osobą – Iwoną Sławińską. Części z Państwa jest na pewno znana jako emerytowana nauczycielka i zastępca dyrektora „Medyka”, części jako historyk i aktywny członek facebookowej grupy „Stary Koszalin Miłośnicy”. Ja poznałam panią Iwonę jako niezwykłą, pełną pasji kobietę. Osobę otwartą, która lubi dzielić się swoją wiedzą. A wiedzę o historii Koszalina ma ogromną.

Na spotkanie poszłam z zamiarem wypytania o szkołę, w której kiedyś pracowała. Jednak nasza rozmowa potoczyła się trochę inaczej. Sama najmłodsze lata swojego życia spędziłam w Darłowie, więc gdy dowiedziałam się, że pani Iwona pochodzi z Królewskiego Miasta, nie mogłam o to nie zapytać.
– Urodziłam się w Darłowie. Moi rodzice przyjechali do Darłowa w 1946 roku. We wrześniu 1945 „przyjechali” do Polski. Z Polski do Polski, ale z tej Polski, która po decyzjach jałtańskich znalazła się poza jej granicami. Oboje rodzice pochodzili z małego miasteczka Hancewicze, dzisiaj to Białoruś. Najpierw trafili do brata mojej mamy, który mieszkał na wsi koło Kępna. Ojciec przed wojną był urzędnikiem, tam nie było dla niego pracy. Nie było to ich miejsce. Moja mama powiedziała do taty: „Staszek, jedź i szukaj dla nas nowego domu”. I Staszek pojechał na Ziemie Zachodnie. Wiosną 1946 roku trafił do Darłowa, a w sierpniu już wszyscy, tzn. rodzice i ośmioletnia wówczas siostra, wraz z tym całym wschodnim dobytkiem przyjechali do miasteczka. Tata był kierownikiem Czerwonego Krzyża, który mieścił się wtedy na ulicy Pocztowej.

Politechnika Koszalińska przygotowuje się do wcielenia w życie pomysłu o budowie nowego gmachu swojej książnicy. W jej obiekcie znajdzie się kilka bibliotek i małe centrum nauki.

Jesienią 2018 r. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego przekazało koszalińskiej uczelni 27 mln zł. Większość tej kwoty placówka przeznaczy na budowę nowej siedziby swojej biblioteki, którą planuje od piętnastu lat. Powstanie ona między budynkami laboratoriów politechniki a Halą Widowiskowo-Sportową, w kampusie przy ul. Śniadeckich 2. Puste pole od dawna jest zarezerwowane na ten obiekt.

Ochotnicza Straż Pożarna w Świeszynie zaczęła działalność w listopadzie 1945 roku. Początkowo strażacy jeździli na akcje wozami konnymi, a wodę czerpali z wielkich pomp. Obecnie świeszyńscy ochotnicy mogą się pochwalić dwoma wozami, z których jeden dostali pod koniec zeszłego roku, ale ich największą chlubą jest 91-letni Albin Tyburski, jedyny żyjący współzałożyciel OSP. Jest honorowym członkiem jednostki.

Pan Albin w straży działał od najmłodszych lat, jeszcze zanim przyjechał z rodzicami na Pomorze. To on w latach 50. XX w. zbudował w Świeszynie pierwszą remizę, która służyła strażakom ochotnikom kilkadziesiąt lat. Dostał Brązowy, Srebrny i Złoty Medal za zasługi dla Pożarnictwa. Ma też odznaki za 20, 30, 40 i 50 lat wysługi.

20 stycznia minęła setna rocznica urodzin Federico Felliniego, wizjonera kina artystycznego. W obchody tego ważnego dla europejskiej kultury wydarzenia wpisał się Teatr Propozycji „Dialog” prezentując monodram „Nie lubię pana, Panie Fellini” w reżyserii Marka Koterskiego i w znakomitym wykonaniu Małgorzaty Bogdańskiej.

Czy można przez kilkadziesiąt lat kochać do szaleństwa jednego mężczyznę, a jednocześnie nie darzyć go szczególną sympatią? Okazuje się, że tak. Ale taka historia niezwykłej miłości może się zdarzyć, tylko wówczas, gdy jej bohaterowie są także postaciami wyjątkowymi. I tak właśnie było. Bowiem zarówno Fellini, obdarzony wielkim talentem i nieposkromioną wyobraźnią włoski reżyser, jak i jego żona – aktorka Giulietta Masina, należeli do osobowości, o których nigdy nie można zapomnieć.

W Koszalinie rusza kolejna edycja budżetu obywatelskiego. Na projekty kreatywnych mieszkańców przeznaczono blisko 3 miliony złotych. Zanim jednak złożymy projekt, warto dowiedzieć się o zmianach, które weszły w życie na początku tego roku oraz udać się na spotkanie informacyjne, a okazji by rozwiać wątpliwości będzie sporo.

W regulaminie Koszalińskiego Budżetu Obywatelskiego wprowadzono kilka zmian. Teraz możliwe będzie wariantowanie projektu, czyli wydzielenie z całości jedynie części, która może zostać zrealizowana. Poza tym, w szczególnych przypadkach będzie możliwe wydłużenie realizacji zadań do dwóch lat. – Dotyczy to przede wszystkim projektów, które wiążą się z tym, że najpierw trzeba opracować dokumentację projektową – mówił Tomasz Czuczak, sekretarz miasta i dodał: – Zdefiniowaliśmy także, że budżet obywatelski ma zapewniać swobodną dostępność dla mieszkańców. Zrealizowane inwestycje mają być więc nieodpłatne.

- Wiem, że w naszym regionie są miasta starsze od Sianowa, ale 677 lat też robi wrażenie, dlatego w rocznicę nadania praw miejskich spotykamy się, aby wyróżnić osoby i instytucje, które zrobiły dla Sianowa coś wyjątkowego – podkreślał Maciej Berlicki, burmistrz gminy i miasta Sianów na gali przyznania Rybogryfów.

Władze gminy po raz kolejny wręczyły statuetki podczas gali w kinie Zorza. Wydarzenie odbyło się 11 lutego. Tradycyjnie nagrody rozdano w trzech kategoriach: za działalność dla rozwoju gminy i miasta Sianów, za osiągnięcia sportowe i za działalność społeczną. W każdej z nich laureatami zostały trzy osoby lub organizacje. Wśród nagrodzonych znalazła się m.in. właścicielka gościńca „Pod Kłosem”, która niedawno przekazała jego prowadzenie swoim dzieciom. Razem przyjmują w pensjonacie turystów z całego świata.

Od lat 50. ubiegłego wieku polscy żołnierze służą w Misjach Pokojowych ONZ. W szeregach tzw. Błękitnych Beretów znaleźli się także mieszkańcy Koszalina. W ostatnich dniach obchodzili 20-lecie swojego stowarzyszenia.

Chyba łatwiej wymienić części świata, w których sił ONZ nie było. Niestety, mimo że II wojna światowa skończyła się w 1945 roku, to od tej pory niemal wszędzie dochodzi do mniejszych lub większych konfliktów na tle etnicznym lub religijnym. Kiedy już uda się uzyskać zawieszenie broni lub rozejm, trzeba je utrzymać. Wówczas pole do popisu mają siły ONZ, które nie są armią narodową i nie prowadzą akcji ofensywnych.