Koszaliński amfiteatr to niezaprzeczalna wizytówka Koszalina. Unikatowa konstrukcja dachu wciąż budzi zainteresowanie i wciąż jest przedmiotem podziwu turystów. Przez koszalinian nazywany pieszczotliwie czipsem, innym przypomina skrzydło ptaka.

Przypomnijmy, że amfiteatr noszący imię Ignacego Paderewskiego został zbudowany w 1973 roku przede wszystkim jako miejsce, gdzie odbywały się koncerty kolejnych światowych festiwali chórów polonijnych. Projektantami byli Marian Czerner i Andrzej Katzer. Widownia liczyła 4500 miejsc, mankamentem był jednak brak zabezpieczenia podczas kaprysów aury. Kiedy zapadła decyzja, że w 1974 roku Koszalin będzie miejscem organizacji Dożynek Centralnych – postanowiono, że trzeba nad widownią zbudować zadaszenie. Wówczas Jan Filipkowski (zm. 23.01.2021 r.), profesor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, a dziś Politechniki Koszalińskiej, zaprojektował jedyny w swoim rodzaju dach. Powstała lekka, unosząca się w powietrzu i przytrzymana tylko linami konstrukcja. Sam autor projektu przez wiele lat, zwłaszcza w czasie wichur i silnych opadów, obserwował ją i nasłuchiwał, jak się zachowuje.

8 października Koszalińska Biblioteka Publiczna gościła dyrektorów bibliotek powiatowych oraz dużych bibliotek miejskich na konferencji zorganizowanej przez Książnicę Pomorską w Szczecinie. Głównym tematem spotkania był Narodowy Program Rozwoju Czytelnictwa, uchwalony przez Radę Ministrów. Uczestnicy rozmawiali także o zadaniach czekających placówki biblioteczne w najbliższej przyszłości.

– Bardzo się cieszę, że po przerwie spowodowanej pandemią mogliśmy się wreszcie spotkać. Mam nadzieję, że nasze cykliczne konferencje będą nadal kontynuowane w tej formie – powiedział Dariusz Pawlikowski, dyrektor KBP. – Tematów do omówienia było wiele, dzieliliśmy się doświadczeniami i spostrzeżeniami z czasów lockdownu i rozmawialiśmy o nowych wyzwaniach. Wprawdzie nadal obowiązują pandemiczne obostrzenia, ale wierzymy, że nasza działalność wciąż będzie rozszerzana.

W Koszalinie jest około 300 organizacji pozarządowych. Są to działacze społeczni, którzy przygotowują wiele przedsięwzięć w ramach funkcjonowania fundacji czy stowarzyszeń. 7 października to Koszaliński Dzień Organizacji Pozarządowych, który został ustanowiony w 2014 roku. Pomarańczowa drużyna świętuje go w Filharmonii Koszalińskiej. Podczas gali wręczane są nagrody dla najlepszych inicjatyw. Nie brakuje także muzycznych niespodzianek. W tym roku z okazji Roku Koszalińskiej Kultury na scenie zaprezentowali się lokalni artyści.

Już od progu Filharmonii Koszalińskiej gości witały brzmienia muzyki reggae, wolontariusze wręczali symboliczne róże, a wspaniałą atmosferę tworzyli wszyscy ci, którzy na co dzień bezinteresownie działają na rzecz lokalnej społeczności. Tym osobom pasji i energii nie brakuje, tak jak prowadzącym galę, przedstawicielom Pracowni Pozarządowej – Monice Widockiej i Łukaszowi Cieślińskiemu. Przygotowania do tego wydarzenia trwały wiele dni, ale efekt jest jak co roku imponujący.

Do dramatycznych zdarzeń doszło w jednym z bloków przy ul. Staszica. W nocy z niedzieli na poniedziałek sąsiedzi wzywali służby, żeby udzieliły pomocy rannemu mężczyźnie. Rzeczywistość okazała się dużo bardziej tragiczna. Policja ujawniła w mieszkaniu zwłoki właściciela.

Jak opowiada jedna z sąsiadek, tuż przed pierwszą w nocy obudził ją rumor i krzyki, dobiegające z klatki schodowej. – Usłyszałam wołanie „Ratunku!” – opowiada. Do jej drzwi zapukał zakrwawiony mężczyzna. – Nie znałam tego człowieka, dlatego nie otworzyłam – mówiła. – Poprosił o wezwanie pogotowia i policji, i to zrobiłam. Funkcjonariusze przyjechali bardzo szybko.
Wcześniej nic nie zapowiadało tragedii, z mieszkania sąsiada nie dobiegały niepokojące sygnały. – Jeśli tam trwała impreza, to jej uczestnicy byli bardzo cicho – mówiła sąsiadka. – Inaczej bym ich usłyszała, bo uczyłam się przy wyłączonym telewizorze.
Policjanci do mieszkania weszli przez balkon, napastnika w nim nie było, nie było także właściciela lokalu. – Znaliśmy się, wielokrotnie rozmawialiśmy. Wiem, że pomieszkiwał tam od kilku miesięcy jego nowy partner – mówiła sąsiadka. – Nie było awantur, głośnego zachowania, normalne sąsiedztwo. Fakt, rano w niedzielę słychać było odgłosy przesuwania czegoś ciężkiego, myślałam, że to meble, słychać było też stuknięcie, jakby ktoś przewrócił krzesło, ale to są odgłosy, które słyszy się mieszkając w bloku, dlatego mnie nie zaniepokoiły – wspominała.
Jak się okazało, w niedomkniętej szafie policjanci ujawnili zwłoki. To był Jan P., właściciel mieszkania. Na miejsce tragedii przyjechali kryminalni i prokurator.

Rozmowa z lek. med. Marcinem Białasem, specjalistą radioterapii onkologicznej, dyrektorem Międzynarodowego Centrum Onkologii Affidea Koszalin

Placówka, którą pan zarządza, działa już 10 lat. Ilu osobom przez ten czas pomógł pracujący w niej zespół lekarzy, pielęgniarek i innych specjalistów?
– W tym okresie leczenie przeprowadziliśmy u kilkunastu tysięcy pacjentów. W większości przypadków była to radioterapia radykalna, pozostałych pacjentów leczyliśmy z intencją paliatywną, czyli nastawioną na zmniejszenie dolegliwości związanych z chorobą. Odkąd mamy do czynienia z pandemią koronawirusa, trafiają do nas pacjenci z nowotworami w wyższym stopniu zaawansowania, często z chorobą w stadium uogólnienia, co bardzo ogranicza możliwości leczenia. Nasza placówka cały czas działa na zasadach sprzed pandemii. Przyjmujemy wszystkich pacjentów, którzy się do nas zgłaszają. Przypominam, że do onkologa nie potrzeba skierowania.

Kiedyś na swoje marzenia oszczędzało się latami - dziś zbiera się w internecie. Odkąd w sieci pojawił się wylew stron internetowych oferujących możliwość założenia własnej zbiórki internetowej, Polacy lawinowo zaczęli je zakładać. Co pokazało, że zamiast oszczędzać wolimy zbierać pieniądze w sieci.

Słowo „dej” w polskim internecie zrobiło niemałą karierę. Ma oznaczać tyle, co „daj”, jednak z małą różnicą, „dej” ma wydźwięk żądania, a nie jak w przypadku „daj” - prośby. Słowo to zapoczątkowało swoją sławę na popularnym serwisie ogłoszeniowym. Ludzie, którzy wystawiali tam przedmioty, żalili się później na osoby, które chciały w sposób bezczelny zdobyć przedmioty za darmo. Najczęściej przy takich próbach wyłudzenia pojawiało się równie słynne ,,mam horom curke”, co miało sprzedających skłonić do oddania, nierzadko drogich przedmiotów, za darmo. Na przeróżnych forach internetowych zaczęto wyśmiewać roszczeniowców i nazywać ich ,,dejami”. Jedni nazywają to ,,januszowstwem”, inni po prostu zwykłym wyłudzeniem. Nie da się jednak ukryć, że internauci stali się roszczeniowi względem sprzedawców, wystawiających oferowane produkty w internecie. Dziś już nie czują skrupułów, żeby żebrać o darmowego iPhone'a czy wakacje. Uważają, że im się to po prostu należy.

Do dziury przy centrum handlowym na osiedlu Północ wielu mieszkańców zdążyło się już po prostu przyzwyczaić. Szpecący okolicę wykop był obiektem żartów i drwin, był też… domem dla dziko żyjących lisów, które parę lat temu uznały ten teren za atrakcyjny. Co jakiś czas temat dziury powracał wraz z kolejną porcją marzeń o zagospodarowaniu go. Wydaje się, że w końcu przestanie się mieszkańcom marzyć, a zacznie realizować.

Przypomnijmy, plany rozbudowy centrum handlowego na Północy sięgają 2008 roku, kiedy zaledwie sześcioletnia galeria miała się rozbudować. I chyba w ogóle powstała z zamiarem powiększenia, bo tylne wejście do obiektu od zawsze było wejściem prowizorycznym. Mieszkańcom marzyło się wtedy kino z prawdziwego zdarzenia, takie, jakie mają większe miasta (przypomnijmy, że centrum handlowego przy ul. Paderewskiego jeszcze wtedy nie było, otwarto je dopiero pod koniec 2008 roku). Plany były ambitne, a lista modnych sklepów, które w Emce miały powstać, długa. Jednak, jak wiemy, prace stanęły prędzej, niż zdążyły się na dobre rozpocząć. I dziura przy Emce tym samym rozpoczęła swój niechlubny żywot.

Wacław Nowicki to człowiek wielu pasji i talentów. Aktywnie działa w Koszalińskim Oddziale Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, uwielbia wędrówki w gronie przyjaciół i pogodne turystyczne piosenki. Napisał przewodnik „Koszalin i okolice” i z wielką przyjemnością przybliża grupom wycieczkowym słowiańską historię Pomorza i zabytki architektury sakralnej. Przede wszystkim jednak, jako wiceprezes koszalińskiego oddziału Zrzeszenia Pomorsko-Kaszubskiego, niestrudzenie popularyzuje pamięć o kaszubskiej tożsamości pomorskiej ziemi.

Dla wielu z nas Kaszuby to cel wakacyjnych wyjazdów. Turystów przyciąga uroda tego regionu: czyste jeziora, malownicze wzgórza i przepastne lasy. Ale przede wszystkim Kaszuby to miejsce zamieszkania wspaniałych ludzi posiadających własną historię, tradycję, własny język, wspaniałą kulturę, wciąż kultywowane obyczaje i bardzo smaczną kuchnię. Ludzi, o których wciąż jeszcze zbyt mało wiemy, a którzy przez wiele lat byli ignorowani, dyskryminowani, a mimo to pozostali wierni swoim tradycjom.

We wrześniu przypada Światowy Dzień Mukowiscydozy. W Polsce z tą genetyczną i nieuleczalną chorobą zmaga się dwa tysiące osób. Średnia długość ich życia wynosi 24 lata, podczas gdy w innych krajach jest dwa razy dłuższa. Stan chorych poprawiają leki, które w Polsce nie są refundowane. O zmianę tej sytuacji walczą pacjenci i ich rodziny, w tym rodzice 7-letniego Dawida Teofilaka z Koszalina. Siedem lat temu nasi Czytelnicy pomogli w uzbieraniu 31 tys. zł na zakup kamizelki drenażowej dla chłopca.

– Dawid nadal z niej korzysta – zapewnia Adam Teofilak, tata 7-latka. – Poza tym musi stosować leki i inhalacje, rehabilitować się. Dzień zaczynamy od wzięcia tabletek i inhalacji. Dochodzą nowe leki, odżywki, witaminy. Poza tym jest normalnym chłopcem: chodzi do zwykłej szkoły, uwielbia grać w piłkę nożną, co jest dla niego formą rehabilitacji. Trenuje w Akademii Piłkarskiej Gwardii Koszalin. Klub zorganizował niedawno turniej Gwardyjka Cup, połączony ze zbiórką pieniędzy na jego leczenie.

„Para buch, koła w ruch!” – ten fragment wiersza „Lokomotywa” Juliana Tuwima znów stanie się zrozumiały dla najmłodszych koszalinian, którzy do tej pory o jadącym parowozie mogli tylko czytać. Dzięki pracy członków i sympatyków Towarzystwa Koszalińskiej Kolei Wąskotorowej znowu jeździ. W ostatnią sobotę września zabrał pasażerów na wycieczkę z naszego miasta do Manowa.

Pojawienie się parowozu na wąskich torach w Koszalinie to efekt oddania na niego 4,5 tysiąca głosów w budżecie obywatelskim, pół miliona złotych i setek godzin spędzonych na naprawie i przywracania do stanu pierwotnego. Po 25 latach 70-letni parowóz Px48-3901 po raz pierwszy wyruszył na trasę. Zabytkowa lokomotywa należy do Muzeum Narodowego w Szczecinie, które użyczyło ją bezpłatnie TKKW na 20 lat. Podczas uroczystej inauguracji kursów parowozu instytucja podpisała umowę z miłośnikami wąskotorówki na użyczenie kolejnego parowozu, który także przejdzie gruntowny remont.
Obecnie „Zosia” to jedyny w Polsce czynny parowóz, który jeździ po wąskich torach.

Co można zrobić z odpadkami? Jakich śmieci wytwarzamy najwięcej? Gdzie trafiają zgniecione puszki? Na te pytania odpowiadali pracownicy Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w przedostatni dzień września. Do Regionalnego Zakładu Odzysku Odpadów w Sianowie zawitali goście ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Koszalinie.

Każdy z nas wie, gdzie trafiają odpady z domów, szkół czy firm, a przynajmniej, gdzie powinny trafiać: do worków i pojemników w osłonach śmietnikowych lub do pojemników półpodziemnych. Stamtąd odbierają je pojazdy, zwane powszechnie śmieciarkami. Jednak co się z nimi dzieje później? Dla wielu osób to zagadka, której rozwiązanie znajdą właśnie w Regionalnym Zakładzie Odzysku Odpadów w Sianowie. Tam tony butelek, plastikowych i szklanych, aluminiowych puszek, starych opon, pękniętych szyb samochodowych, kartonów po mleku zostają zgniecione i przygotowane do dalszej podróży.

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.

Ok Odmawiać