Miasto - Tygodnik Koszaliński

Dziś coś dla miłośników zwierząt. Jak się okazuje, to nie tylko milusińskie czworonogi i domowi pupile. Podczas działań wojennych byli pełnoprawnymi żołnierzami i nierzadko ratowali życie żołnierzom. Nie ma w Polsce chyba osoby, która nie kojarzyłaby psa Szarika z „Czterech Pancernych…”. Psy dokonywały tak niezwykłych wyczynów, że śmiało można postawić hipotezę, że Szarik czerpał pierwowzór z rzeczywistości.

Na frontach II wojny światowej pomimo wszechobecnej mechanizacji nie zaprzestano wykorzystywania zwierząt. Wszędzie tam, gdzie brakowało paliwa albo zbyt niska temperatura unieruchamiała pojazdy, korzystano z koni jako zwierząt pociągowych oraz środka transportu. Nasi ułani stali się symbolem września ’39, a do końca wojny w armii radzieckiej istniały jednostki kawalerii. Stopień motoryzacji Wehrmachtu do 1945 r. uległ degradacji do tego stopnia, że widok konnego zaprzęgu był częsty. Jednak wśród zwierząt zdarzali się prawdziwi bohaterowie, „towarzysze broni” żołnierzy.

Przez cztery dni, od 4 do 7 listopada, w Szkole Podstawowej nr 10 w Koszalinie trwały Teatralne Warsztaty Twórczej Profilaktyki, organizowane przez Teatr STOP specjalizujący się w edukacji artystycznej młodzieży. Efektem warsztatowego spotkania był spektakl „Na Stasia”, reżyserowany przez szefa Teatru STOP, Mirosława Glinieckiego i oparty na jednoaktówkach ośmioletniego Stanisława Ignacego Witkiewicza.

W warsztatach, uczestniczyli uczniowie klas VII. Zgodnie ze sprawdzoną przez Teatr STOP koncepcją programową, wspólna praca obejmowała ćwiczenia z kultury słowa, interpretacji tekstu literackiego, plastyki ciała i ogólnej ekspresji aktorskiej. W programie znalazła się również nauka prowadzenia scenicznego dialogu. Mirosław Gliniecki podkreśla jednak, że równie ważne – a może nawet ważniejsze – są efekty pozaartystyczne. Zajęcia warsztatowe wkraczały więc także w także w sferę działalności profilaktycznej i informacyjnej oraz w przestrzeń nabywania kompetencji komunikacyjnych.

O ludziach zdobywających wyższe wykształcenie zwykle nie mówi się wiele dobrego. Żacy kojarzą się z lenistwem, imprezami obficie podlewanymi alkoholem, kombinowaniem, jak zdać egzamin niemal się nie ucząc. Studenci Politechniki Koszalińskiej od 19 lat udowadniają, że młodość to nie tylko okres beztroski, ale dobry czas na pomaganie.

W ostatnim roku poprzedniego stulecia Parlament Studentów Wydziału Mechanicznego tej uczelni rozpoczął akcję „Wrzuć miedziaka dla dzieciaka”.
Początkowo pieniądze dla najmłodszych, potrzebujących wsparcia, zbierali tylko w swoim gronie. Na potrzeby kwesty przygotowywali wiele wydarzeń, artystycznych, sportowych, kulturalnych. W poprzednich latach zapraszali m.in. na kręgle, andrzejki na lodowisku, spektakle teatralne, mikołajki i dyskoteki. Sami dobrze się na tych wydarzeniach bawią i poszerzają horyzonty swych zainteresowań, ale najważniejsze jest to, że pomagają dzieciom.

W Teatrze Variete Muza odbyła się premiera musicalu „Showlesque”. Było to widowisko muzyczno-taneczne z elementami fabuły. Tym razem organizatorzy wydarzenia postawili na autorski scenariusz, za który odpowiadał koszalinianin Kacper Wojcieszek. Można było usłyszeć wiele znanych piosenek z popularnych musicali. Wszystkie utwory śpiewano po polsku. Pojawiła się także zaskakująca wersja przeboju Britney Spears „Oops!... I Did It Again".

Oprócz tego w przedstawieniu znalazły się przeboje z musicali: „Cabaret”, „Chicago”, „Burlesque” i „Piloci”. Musical opowiada o kelnerce, której marzeniem są występy na deskach teatru. Zatrudniła się w tym miejscu, żeby być bliżej życia pełnego muzyki, tańca, kolorowych świateł i cekinowych strojów. Szef teatru (Bartosz Czaja) daje jej szansę zaśpiewania w musicalu, co niekonieczne spotyka się z aprobatą występujących tam artystek. Mimo to dziewczyna nie poddaje się i daje z siebie wszystko. Grająca tę rolę Magdalena Łoś-Wojcieszek uwodzi głosem, dostarczając publiczności wiele emocji. Teksty piosenek ze znanych musicali sama przetłumaczyła na język polski.

Mieszkańcy osiedla „Tysiąclecia” na corocznym spotkaniu przekazali władzom i służbom miejskim swoje problemy. Jednym z nich był bałagan wokół osłon śmietnikowych. Niektóre z nich przypominają małe wysypisko odpadów.

Wielu mieszkańców wyrzuca śmieci w nieprzeznaczonych do tego miejscach. Odpady gabarytowe wystawiają dzień po terminie ich wywozu.
– Być może brakuje edukacji mieszkańców w tym zakresie – przypuszcza Grażyna Kietrys, przewodnicząca Rady Osiedla „Tysiąclecia”. – Trzeba czytać informacje o terminach wywozu odpadów wielkogabarytowych i ich przestrzegać. To my, wszyscy mieszkańcy osiedla, mamy dbać o czystość, wyrzucać śmieci tylko tam, gdzie są osłony śmietnikowe lub pojemniki półpodziemne wyznaczone dla danego budynku. Ostatnio zwróciłam uwagę pewnej pani, która wyrzucała odpady w niewłaściwym miejscu. Usłyszałam: „A co to panią obchodzi? Pani tu nie mieszka, może nawet nie mieszka pani na tym osiedlu!”. Odparłam, że mieszkam, a nawet jestem przewodniczącą rady osiedla i zależy mi na tym, aby było ono czyste i zadbane.

Czy nazwy „Mario”, „Tekken”, „Contra” czy „Mortal Kombat” brzmią znajomo? To tytuły, w które chętnie grywało niegdyś pokolenie obecnych 30- i 40-latków. Warto je sobie przypomnieć, ponieważ coraz śmielszym krokiem wkracza na światowe salony moda na gry z końca XX i początku XXI wieku.

Dzięki temu wracają wspomnienia. Niejednemu dorosłemu już graczowi z pewnością łezka zakręciła się w oku z tego powodu. Tytuły, które przez dłuższy czas były raczej niedostępne na rynku powracają – czy to z powodu organizowanych coraz częściej imprez tematycznych lub po prostu… osiągnięć technologicznych. Tak oto osoby, które straciły możliwość grania na popularnych automatach czy konsolach, mogą odetchnąć z ulgą. Podobnie jest z grami komputerowymi, choć coraz to nowsze systemy operacyjne często przekreślały możliwość powrotu do ukochanego tytułu. Nie udało by się to jednak bez wiernych graczy, którzy nie chcieli porzucać swoich ulubionych gier. Zjawisko zbierania oraz grania w stare gry zyskało nawet własną nazwę – retrogaming.

Rozmowa z Katarzyną Czarkowską, koszalińską radną, kierowniczką filii 9 Koszalińskiej Biblioteki Publicznej, feministką i pomysłodawczynią projektu promującego feminatywy.

Jadąc przez Polskę podczas kampanii wyborczej, zauważyłam plakat, na którym była pani podpisująca się: „kandydatka na posła”. Trochę to niekonsekwentne, prawda? Albo kandydatka na posłankę albo kandydat na posła.
- Zetknęłam się z czymś jeszcze zabawniejszym. Słuchałam debaty przedstawicieli różnych partii w radio. Była tam polityczka, która mówiła o sobie, że jest: „posłem”, „politykiem” i jednocześnie, że jest „członkinią partii”, widocznie słowo „członek” nie przeszło jej przez usta. Profesor Jan Miodek zwrócił uwagę na sformułowanie „redaktor naczelna”, pyta - co to jest? On redaktor, ona naczelna. Pani jest redaktorką naczelną czy redaktorem naczelnym? Taka wolta językowa, żeby wilk był syty i owca cała. To jest błędne używanie języka.

Nawet gdyby nie było już zmiany czasu z letniego na zimowy, i tak wieczory, a z nimi ciemności, nadchodziłyby coraz szybciej. Tak będzie do końca stycznia. Na te krótkie i ciemne, deszczowe i mgliste dni warto przygotować nie tylko kurtki, czapki, szaliki czy ciepłe buty.

W mieście jest trochę łatwiej, bo całą noc świecą lampy uliczne, zaś nad niektórymi przejściami dla pieszych przy kilku ulicach zainstalowano dodatkowe oświetlenie. Wystarczy jednak wejść w mniejsze ulice miasta czy na obrzeża. Tam nie zawsze dajemy kierowcy szansę, by zauważył na drodze pieszego lub rowerzystę albo osobę, która jedzie na hulajnodze. Dlatego warto zadbać, byśmy byli widoczni.