Najwyższa Izba Kontroli przygotowała pod koniec zeszłego roku raport o organizacji pracy w szkołach publicznych. Kontrola objęła lata 2018/2019-2020/2021. Wynika z niego, że w wielu placówkach brakuje nauczycieli, szczególnie przedmiotów ścisłych i zawodowych. Sprawdziliśmy, jak to wygląda w koszalińskich szkołach.

Problemy z brakiem nauczycieli spowodowane są m.in. zbyt małą liczbą absolwentów kierunków pedagogicznych, bo zawód nauczyciela nie cieszy się dużym prestiżem. Przyczyniają się do tego nie tylko zarobki niezadowalające młodych ludzi, ale trwające od wielu lat reformy edukacji i związane z tym strajki i protesty związków zawodowych nauczycieli. Po strajku z 2019 r., podczas którego nauczyciele nie wykonywali swoich obowiązków, ale przebywali w szkołach, szacunek wielu osób wobec nich zmalał. To skutek m.in. filmików nagrywanych przez samych belfrów, na których śpiewali różne piosenki, a niektórzy robili to przebrani za krowy czy inne zwierzęta.

Krwiodawstwo to nie tylko bezinteresowna pomoc innym i piękny gest. To także możliwość uzyskania ulgi podatkowej. Podatnicy, którzy w 2021 roku oddawali krew, osocze lub inne składniki krwi mogą odliczyć ich wartość od dochodu. Ekwiwalent za 1 litr oddanej krwi wynosi 130 zł. Natomiast ekwiwalent za 1 litr osocza wynosi 200 zł.

Jak poinformowała Małgorzata Brzoza, rzecznik prasowy Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie, darowizna na krwiodawstwo wprowadzona została jako promocja oddawania krwi. Przeznaczona jest dla osób, które decydują się na honorowe jej przekazywanie. Darowizna odliczana jest od dochodu i pozwala na odliczenie ekwiwalentu za krew, osocze, inne składniki krwi, który przysługiwałby dawcy z tytułu przekazania ich określonej ilości. Wysokość ulgi zależy od ilości oddanej krwi i osocza. Darowizna należy do tej kategorii, która jest sumowana i nie może przekroczyć 6% dochodu, czyli liczona jest łącznie np. z darowizną na cele kultu religijnego oraz darowiznami na rzecz pożytku publicznego.

Ponad 7 mld zł! Tyle otrzyma Pomorze Zachodnie w ramach nowego rozdania funduszy unijnych. Zanim zapadną ostateczne decyzje o podziale wsparcia, można ocenić projekt programu i wziąć udział w konsultacjach społecznych.

Zarząd Województwa Zachodniopomorskiego przyjął projekt programu Fundusze Europejskie dla Pomorza Zachodniego 24 stycznia 2022 roku. Pod nową nazwą kryje się coś, co w poprzednich dekadach znaliśmy jako Regionalny Program Operacyjny Województwa Zachodniopomorskiego.
Fundusze Europejskie dla Pomorza Zachodniego - projekt przewidziany na perspektywę lat 2021-2027 - był tworzony w ubiegłym roku. Oparto go o wcześniejsze konsultacje z partnerami społecznymi, gospodarczymi, organizacjami pozarządowymi, administracją i mieszkańcami. Około 350 uczestników spotkań przedstawiło blisko 400 uwag i postulatów. Wraz z przyjęciem projektu konieczne są kolejne konsultacje społeczne, które zdecydują o ostatecznym kształcie programu, jaki zostanie przedstawiony Komisji Europejskiej. Konsultacje potrwają do końca lutego.

– Nikt już nie powie, że Mielno nie jest polską stolicą morsów – cieszą się organizatorzy międzynarodowego zlotu miłośników zimnych kąpieli w tym podkoszalińskim miasteczku. Po rocznej przerwie spowodowanej pandemią nad Bałtykiem pojawiło się ich ponad 8,5 tysiąca. – Widać, że ludzie potrzebują takich wydarzeń, że chcą być razem, bawić się. Dwa lata temu mieliśmy 6 tysięcy uczestników.

 Władze gminy Mielno postanowiły morsom zrekompensować ubiegłoroczny brak zlotu, dlatego tegoroczna edycja była podwójna. Podwójna była kąpiel w Bałtyku: w sobotę i w niedzielę, ale i innych atrakcji organizatorzy przygotowali więcej niż zwykle.
– Przygotowanie zlotu trwa wiele miesięcy – podkreśla Anna Ledochowicz, dyrektor Centrum Kultury w Mielnie. – To duże, logistyczne przedsięwzięcie. Chodzi nie tylko o dobrą zabawę, ale i o zapewnienie bezpieczeństwa jego uczestnikom. Nasza gmina liczy 5 tysięcy osób, a w tym roku, na podwójny zlot, przyjechało więcej niż drugie tyle.
W tym roku do Mielna zawitało 250 klubów morsów z całej Polski, m.in. z Krakowa, z Opola, z Wrocławia, z Sejn, z Suwałk, z Wasilkowa, z Kędzierzyna-Koźla, ze Żnina i z Pszczyny. Nie zabrakło klubów z naszego regionu: ze Szczecina i ze Szczecinka, z Polic, czy z Wałcza. Widoczny był również koszaliński klub Posejdon, świętujący w tym roku 20-lecie istnienia. Poza morsami z Polski do Bałtyku weszli Niemcy, Węgrzy, Słowacy i Czesi.

Rozmowa z Anatolem Gonczarewiczem, prezesem Oddziału i Koła Miejskiego Związku Sybiraków w Koszalinie

 Sybiraków z każdym rokiem ubywa, dlatego warto, zwłaszcza młodzieży, przybliżać te tragiczne historie . Zacznijmy od początku. W lutym 1940 r. w głąb ówczesnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich wywieziono ponad 300 tysięcy Polaków.
– W istocie, z każdym rokiem nasze szeregi topnieją. Kiedy tworzyliśmy w roku 1989 na nowo Związek Sybiraków w byłym województwie koszalińskim, w oddziale Koszalin, było nas koło 2200 osób. Dziś jest nas około 600 w dziewięciu kołach. Największym kołem jest Koszalin, które liczy 250 członków. W życiorysach Sybiraków, jak w zwierciadle, odbijają się losy naszego pokolenia i narodu w XX wieku. To ludzkie dramaty, tragedie, ale też pełna poświęcenia praca dla ojczyzny, dla wzrastających młodych pokoleń. O wydarzeniach z 17 września 1939 r. papież Jan Paweł II powiedział, że są rozdziałem w Martyrologum Polskim, który nie może być zapomniany. Nie można zapomnieć o tym, co w jego konsekwencji spotkało ludność polską Kresów Wschodnich. W nocy z 9 na 10 lutego do drzwi tysięcy polskich domostw załomotały kolby karabinów sowieckich żołdaków. To właśnie wtedy uruchomiona została na niewyobrażalną dotąd skalę machina represji, której finałem miało być zniszczenie narodu polskiego. Wstępem do niego miała być fizyczna eliminacja jego awangardy: oficerów, inteligencji, urzędników oraz wszystkich tych, którzy czuli się Polakami. Na pierwszy ogień poszli urzędnicy polskiej administracji, leśnicy i osadnicy z rodzinami. W sumie wywieziono wtedy około 320 tys. osób. A to był dopiero początek.

Rozmowa z Cezarym Kopyłowskim, przewodniczącym Rady Osiedla Jamno-Łabusz

Jesteście najmłodszym koszalińskim osiedlem. Dużo się w ciągu ponad 10 lat zmieniło na terenie dawnych sołectw Jamno i Łabusz. Co się udało zrobić w poprzedniej kadencji?
– Rzeczywiście, widać już dużo zmian, ale one dotknęły głównie Jamno: powstał Orlik, na którym zrobiliśmy dożynki, uporządkowaliśmy stary cmentarz, odsłaniając przy okazji głaz z tablicą pamiątkową. Muzeum wybudowało Zagrodę Jamneńską. W centrum wsi powstał parking. Wyremontowany został chodnik wzdłuż głównej ulicy Jamna. Dzięki staraniom księdza proboszcza parafii pw. Matki Teresy z Kalkuty, Jarosława Krylika, wyremontowaliśmy zabytkowy kościół wraz z organami i możemy się pochwalić najstarszą świątynią w Koszalinie. W Łabuszu powstał plac zabaw.
Zachowujemy nasze tradycje, kulturę, dzięki działalności Jamneńskiego Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego.

Rozmowa z Maciejem Zawadzkim, przewodniczącym Rady Osiedla Jedliny

Co dobrego udało się zrobić w ostatniej kadencji?
– Wyremontowaliśmy nawierzchnię na ul. Zubrzyckiego. Ta inwestycja trwała dwa lata ze względu na jej duże koszty, czyli prawie 90 tys. zł. Nasza rada dysponuje rocznym budżetem w wysokości 70 tys. zł, z czego na inwestycję przeznaczamy zwykle połowę. Kontynuowaliśmy naprawy chodników w tej nowszej części osiedla, czyli na ul. Giełdowej i ul. Zubrzyckiego. W tym roku chcemy je dokończyć na odcinku do Przedszkola nr 19. Od kilku lat odnawiamy boisko żużlowe między blokami na ul. Giełdowej 8 i Giełdowej 10 a ul. Zubrzyckiego 1. Mieliśmy ambicje, by wyremontować je całe, ale to za duże koszty (pół miliona złotych), dlatego w ramach Koszalińskiego Budżetu Obywatelskiego wydaliśmy 100 tys. zł na budowę małego boiska do piłki nożnej. Postawiliśmy też stół do pin ponga, a razem ze Szkołą Podstawową nr 23 przy ul. Sportowej zorganizowaliśmy cztery turnieje tej gry.
Pojawiło się kilka nowych ławek i koszy na śmieci. Razem z Uniwersytetem Ludowym zadbaliśmy o seniorów, robiąc dla nich świąteczne paczki.

W ostatnim czasie coraz częściej doświadczamy skutków gwałtownych zjawisk ekstremalnych. Gwałtowne wichury powodujące znaczne straty materialne, na stałe wpisują się w krajobraz zimowej aury, kontrastując z typowym obrazem polskiej białej zimy. O zmianach zachodzących w pogodzie rozmawiamy z doktorem Bartoszem Czerneckim z Zakładu Meteorologii i Klimatologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Jak groźne są zjawiska, których obecnie doświadczamy? Z czego wynikają te anomalie?
– Atmosferyczne zjawiska ekstremalne nie są niczym nowym dla klimatu Polski. W sezonie zimowym przejście głębokich niżów atmosferycznych nierozerwalnie związane jest z powstaniem huraganowych prędkości wiatru w porywie przekraczających 100-120 km/h. W pasie polskiego wybrzeża Bałtyku prędkości te należą do najwyższych w skali kraju z racji tzw. niskiej szorstkości aerodynamicznej i „szlaków”, którymi najczęściej przemieszczają się głębokie niże. „Nadia”, która nawiedziła w ostatnim czasie nasz kraj, generowała porywy dochodzące lokalnie do 110-120 km/h. Statystycznie porywy wiatru przekraczające 110 km/h występują na wybrzeżu co 2 lata, a powyżej 135 km/h – co 10 lat. Sytuacja, z którą mieliśmy do czynienia pod koniec stycznia wpisuje się zatem w wieloletnie statystyki, choć niewątpliwie sytuacje tego typu, zwłaszcza w sezonie zimowym, zdarzają się w ostatnich latach coraz częściej i jest to niewątpliwie spowodowane postępującą zmianą klimatu.

Małżeństwem są od 30 lat, zawodowo tworzą duet od 2001 roku. Od 10 lat organizują Festiwal Uśmiechu rozpoczynający „Bezpieczne wakacje”. We współpracy z UM realizują cykl „Wesołe podwórka”, kiedy to oni przychodzą do dzieci w ich miejscu zamieszkania. Rozmawiamy z jednymi z najbardziej rozpoznawalnych postaci Koszalina – klaunami Kulkami, na co dzień po prostu mężem i żoną, o tym, jak się udaje żyć i pracować wspólnie tyle lat.

Podobno macie zupełnie inne zawody… Skąd to aktorstwo i postacie klaunów?
Mąż: – W młodości bywałem mimem, próbowałem sił w kabarecie amatorskim. Z wykształcenia jestem mechanikiem i nawet rok w tym zawodzie pracowałem. Jednak zawsze marzyłem, by w życiu robić to, co lubię, tylko nie do końca wiedziałem, co to będzie. Kiedyś u przyjaciół ktoś rzucił, że jestem niezłym aktorem, może bym na tym zarabiał. To mnie zastanowiło. Zacząłem od pracy mikołaja i bardzo mi się spodobało.
Żona: – Ja miałam jedno aktorskie doświadczenie. W bloku z koleżankami zrobiłyśmy dla dzieci przedstawienie. A teraz uwielbiam swoją pracę i kocham relacje z dziećmi. Z wykształcenia jestem ogrodniczką.

14 lutego, wiadomo, Dzień Zakochanych, a więc pary obchodzą walentynki. Ale zaledwie dzień później, 15 lutego, przypada Dzień Singla. Co oznacza dziś być singlem? I czy osoby, które wybierają życie w pojedynkę, są szczęśliwe?

Okazuje się, że od początku XXI wieku regularnie wzrasta liczba osób nieżyjących w związku partnerskim. Zwróciła na to uwagę dr Dominika Ochnik, psycholog i trener, w rozprawie doktorskiej „Życie w pojedynkę – psychospołeczne konsekwencje bycia singlem u kobiet i mężczyzn” z 2016 r. Co ciekawe, w 2010 r. w Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy odnotowano wyższą liczbę singielek niż kobiet zamężnych, a podobne wyniki zaobserwowano w przypadku osób mieszkających w Szwecji już kilka lat wcześniej. Wzrost liczby panien i kawalerów w Polsce przy jednoczesnym spadku zawieranych małżeństw wskazały z kolei wyniki spisu powszechnego z 2011 r.

Z roku na rok nieustannie zwiększa się liczba chorujących na depresję dzieci w Polsce. Część z dorosłych stara się bagatelizować problem, ale ta poważna choroba tylko w ubiegłym roku odebrała życie aż 119 dzieciom w Polsce.

Według Mai Megier, psychologa dziecięcego, depresja jest chorobą, która może rozwinąć się praktycznie w każdym momencie życia, jest niezależna od wieku. Kiedy rozwija się u dziecka i jest lekceważona, wpływa nie tylko na rozwój, ale i może spowodować problemy w życiu dorosłym. Psycholog zaznacza, że nieleczona depresja wśród dzieci, tak jak w przypadku dorosłych może prowadzić do śmierci w wyniku samobójstwa. – Tak samo, jak nieleczona np. cukrzyca może również prowadzić do śmierci w wyniku zaniedbań. Taki potencjalny skutek dotyczy wielu innych chorób. Depresja to choroba, więc żeby zwiększyć prawdopodobieństwo wyjścia z niej, trzeba ją leczyć.
Według Mai Megier, przyczyn depresji wśród dzieci możemy doszukiwać się już we wczesnym dzieciństwie, czyli w pierwszych trzech latach życia dziecka. – Najważniejsze jest ustalenie, czy mama lub główny opiekun dziecka choruje na depresję. Wraz z chorobą dorosłego zmniejsza się bowiem jego wrażliwość i reagowanie na potrzeby dziecka. Ogromną rolę w rozwoju malucha odgrywa kontakt twarzą w twarz oraz właściwa odpowiedź na jego emocje – komentuje psycholog. – Dorosły, który jest w znacznym stopniu i przez długi czas osłabiony, często ma dużą trudność, aby odpowiadać na emocje i potrzeby lub bawić się z maluchem.

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.

Ok Odmawiać